Nogmaals, het blijft moeilijk om daar een goed antwoord op te geven.
Maar misschien maar even bij het begin beginnen....
Thuis kan het, ja. En dat is natuurlijk goed doorgesproken, zeker met Dieuwke. Wat een geluk heb ik met haar. Ondanks het feit dat tijdens mijn afwezigheid alles op haar schouders rust ziet ze het zitten dat ik weg kan. Ook de zorg voor ons huishouden neemt Dieuwke dan volledig voor haar rekening. Even persoonlijk: BEDANKT lieverd, dat dat kan!
Uiteraard komt er ook een deel te liggen bij de kinderen; maar ook daar heb ik alle vertrouwen in. Financieel kan het; op mijn werk is het goed te regelen...wat is dan nog een belemmering? Mogelijk nog het zweverige? Ach, dat is maar betrekkelijk. Zijn we allemaal geen vreemdelingen in een vreemd land? Hebben we niet allemaal onze eigenaardigheden en dromen?
Maar nu nog even concreet waarom WEL:
- pelgrimeren
- meditatie
- zoeken
- vinden
- achterlaten
- uitdaging
- etc...
Belangrijk voor mij is om voor mijn 50e een dergelijk onderneming te maken.
Mijn vader (47 jaar geworden) en mijn oudste broer Gerard (49 jaar geworden) hebben hierin ook zeker een rol gespeeld. Zij mochten deze 'mijlpaal' niet halen. Maar werden al 'vroeg' Thuis geroepen.
Tot slot kan ik zeggen dat de tocht niet materialistisch is bedoeld: De tocht is niet om na te denken over wat ik wel of niet heb maar is vooral gericht op wie ik ben!
